Socrates zei dat ‘het niet onderzochte leven niet de moeite waard is’
Zo ver wil ik niet gaan, maar een leven waarin we (onszelf) onderzoeken is wat mij betreft interessanter. Door zelfonderzoek ontwikkel je jezelf en groei je zowel persoonlijk als professioneel. Je wordt je bewust van je patronen, overtuigingen, gedachten en gevoelens. Je komt erachter wie je bent en waarom je doet wat je doet. Dit kan je helpen met het doorbreken van patronen.
Bijvoorbeeld het patroon van altijd maar doorgaan en klaar staan voor anderen. Voor je werkgever, voor je geliefden en voor familie. Maar intussen ben je er niet voor jezelf. Je raast maar door maar vergeet jezelf.
Dat is precies wat ik al tijden zie gebeuren in onze maatschappij. Ik zie een wereld waarin de focus ligt op prestatie, groei, beter en sneller. In deze complexer wordende wereld, bestaat het risico om te worden geleefd, jezelf voorbij te lopen en veel van jezelf en anderen te eisen. Je kunt uit balans raken en dat kan leiden tot allerlei mentale en klachten. Het gevolg kan zijn dat zowel jij als je omgeving last hebben van jouw klachten.
Het lijkt voort te komen uit de uitputtingseconomie. Een manier van leven waarin we onszelf, de natuur en natuurlijke bronnen uitputten. We nemen we bijna geen tijd om stil te staan. Om te vertragen, naar binnen te keren en te kijken wat er is zonder alle afleiding, zonder al het moeten. Want als we vertragen dan komt er ruimte. Ruimte voor andere gedachten, gevoelens en ideeën. Je ervaart letterlijk lucht.
Door verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen persoon en op onderzoek te gaan, leer je jezelf kennen. Hiermee voorkom je dat je – vaak onbewust – thema’s of problemen doorgeeft aan volgende generaties. Zo kan je je afvragen of je vanuit thuis vooral hebt meegekregen om te ‘spelen’ of dat de focus lag op ‘presteren’. Het een is niet minder of beter dan het ander maar de wetenschap hierover kan je doen inzien waarom jij nu doet wat je doet. En dat inzicht kan helpen om bewust dingen door te geven.
Hoe is de natuur helpend?
In mijn coaching neem ik jou mee naar buiten en leer ik je vertragen. Ik leer je te luisteren naar je lijf wanneer je vertelt. Wat gebeurt er van binnen wanneer je over (moeilijke) onderwerpen praat? Waar valt je oog op tijdens de sessie en wat zegt dat je? Waar wordt je door geraakt? Welke structuren bemerk je in de natuur en hoe kan je die vertalen naar jouw thema’s?
Door jouw waarden, overtuigingen en patronen helder te hebben kan je kiezen wat je door wilt geven aan een volgende generatie en hoe je dat wilt doen. De natuur oordeelt nooit dus wanneer je buiten loopt zal je ervaren dat alles er mag zijn. Je staat stil bij je gedachten en gevoelens -bijvoorbeeld ten aanzien van je eigen opvoeding – en hierdoor ben je in staat met compassie naar jezelf te kijken.
Je maakt verbinding met je eigen kern en van daaruit ben je beter in staat verbinding te maken met anderen. Het zorgt uiteindelijk voor een wereld met meer compassie.
